Het is zaterdagavond, 23.00 uur. Ik schrijf deze blog terwijl ik in de tuin zit. Het is niet één nachtegaaltje die ik op de achtergrond hoor tijdens deze prachtige zomeravond, maar zo’n vijfduizend nachtegaaltjes die luidkeels meezingen in de feesttent met de hit van Davina Michel. Jeetje, wat klinkt dat gaaf. En ik ben er niet bij.

Het is feestweek in het dorp. Vroeger wilde ik niets missen, sloeg ik geen enkele avond over. Ook al kon ik vriendinnen totaal niet verstaan in de feesttent en stond ik er dus maar een beetje bij, of werd ik niet goed van alle mensen die continu tegen me aan botsten, ik was er in ieder geval bij. De week (of zelfs weken) erna kon je me oprapen. Totaal overprikkeld was ik.

Vanaf de zijlijn

Op een gegeven moment sloot ik me aan bij het Rode Kruis, en ging ik EHBO-diensten draaien. Het feest maakte ik sindsdien grotendeels vanaf de zijlijn mee en dat beviel me eigenlijk veel beter. Niet meer middenin de herrie, maar er toch bij zijn en ik maakte me nog nuttig ook. Ik kan enorm genieten als ik andere mensen zie genieten, daarvoor hoef ik niet zelf op de dansvloer te staan. Ik voel hun vrolijkheid. Dat is het grote voordeel van een fijngevoelig systeem.

Alleen werden de avonddiensten minder leuk. De slachtoffers werden steeds jonger en het alcohol- en drugsmisbruik nam flink toe. Ik hoorde de meest verdrietige verhalen, over waarom men zoveel had gedronken en trok me dat enorm aan. De nacht na de dienst sliep ik vaak niet heel lekker.

Dit jaar heb ik ervoor gekozen geen avonddiensten te draaien, ook omdat ik de laatste paar jaar erg slecht tegen hard geluid kan en zelfs met oordoppen in het voor mij niet te doen is.

Op mijn manier

Eerder deze avond ben ik toch richting één van de feestlocaties gelopen. Gewoon even sfeer proeven. Ik stond daar op de brug. In mij eentje. En had zicht op de feestende massa.

‘Kon ik er maar tussen staan’ en ‘ik wil nu ook een dienst draaien, in plaats van alleen thuis zitten’ waren mijn gedachten. De meeste mensen denken dat ik er al ben, mijn fijngevoeligheid volledig geaccepteerd heb. Dat heb ik ook voor zo’n 95%, maar dit zijn de momenten dat ik het heel even lastig heb en er licht van baal.

Ik ben een zogeheten HSS’er, high sensation seeker. Dat betekent dat ik behoefte heb aan prikkels maar daarnaast ook voldoende rust nodig heb. Je leeft met één voet op de rem een één op het gaspedaal, zeg maar.

Hoe ga ik ermee om?

Op zo’n moment spreek ik mezelf toe: ga je liever voor de kwaliteit of de kwantiteit?  In dit geval heb ik zo’n tien minuten volop en heel bewust staan genieten op de brug. Ik was er even bij, zoek daarna de rust weer op en sta de dag erna gewoon fit op. Zou ik ertussen gaan staan, dan is er een kans dat ik over mijn grens heen ga, omdat het er zo gezellig is, je allerlei bekenden treft en ja, zie dan nog maar eens naar huis te gaan. Dan maak ik het mezelf alleen maar moeilijker en zal ik de dag (of dagen) erna op de blaren moeten zitten. Ook zal ik snel overprikkeld raken (hard geluid, licht, veel mensen) en niet meer goed kunnen voelen wat mijn behoeften zijn.

Wat nog meer helpt:

•         Ik kijk naar wat ik allemaal wel heb kunnen doen deze week. En dan ontdek je dat het stiekem best veel is. Wees dankbaar voor deze momenten.
•         Vind je het lastig om te voelen wat je nu het beste kan doen,  stel je dan voor dat een vriendin je om advies vraagt. Wat zou je haar adviseren? Je bekijkt het dan meer van een afstand en dat maakt het vaak makkelijker.
•        Ga je toch lekker feesten, zorg ervoor dat je eigen vervoer heb. Ben je het zat dan kun je te allen tijden naar huis.

Ik ging net ook even buurten bij mijn collega’s op de post. Op het moment dat ik hen bereikte kwam de politie mij voorbij gesneld. Er zat een jong meisje, een kind nog, voorovergebogen met haar hoofd boven een emmer. Ik wist genoeg. Het is goed dat ik dit niet meer doe. Overdag een dienst oké, maar de avonden moet ik niet meer willen. Ik heb er goed aan gedaan en liep voldaan naar huis. Trots op de keuze die ik heb gemaakt. Te lang heb ik niet geluisterd naar wat het beste voor mij was, ook al schreeuwde mijn lichaam dat hij het niet fijn vond om daar te zijn, maar het werd compleet overstemd door de hoge decibellen.
En toch, volgend jaar gaat het vast weer kriebelen…

p.s. Vind jij het lastig om je eigen grenzen te bepalen en wil je hulp hierbij, maak dan een afspraak voor een gratis kennismakingsgesprek.